Η όλη στάση του Γιώργου Παπανδρέου, δείχνει την υπευθυνότητά του απέναντι στο θεσμικό του ρόλο, ως Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Καταγγέλλει και προτείνει. Δεν γκρεμίζει, αλλά και οικοδομεί. Και φυσικά, όπως όλοι βλέπουμε, αυτό το πράττει μόνος του, στηριζόμενος αποκλειστικά από τη βάση. Δεν βλέπω στελέχη να μπορούν να ακολουθήσουν αυτό που ο ίδιος εξαγγέλλει και πρεσβεύει!
Θέλει ένα «άλλο» Κίνημα, που να μην προκαλεί αποστροφή στον πολίτη. Η αντίληψη ότι το ΠΑΣΟΚ έχει καταναλώσει ΠΛΗΡΩΣ τα καύσιμά του, έχει καταστεί αντιληπτό και από τον πλέον άνου. Συνεπώς, διερευνώντας τις κοινωνικές προθέσεις και πάντοτε με γνώμονα πώς θα συσπειρώσει στο μέγιστο βαθμό τη βάση της Δημοκρατικής Παράταξης, προχωρεί με σταθερά βήματα στην αλλαγή. Μια αλλαγή, που θα συμπαρασύρει σύμβολα, ονόματα, πρακτικές και απαραίτητα πρόσωπα και περασμένες πολιτικές.
Είναι γεγονός πως η παρούσα κατάσταση στο κόμμα της μείζονος Αντιπολίτευσης, σε τίποτα δε θυμίζει υγεία και σφριγηλότητα. Κυρίως, όμως, δεν αποπνέει αίσθημα εμπιστοσύνης και ασφάλειας στον πολίτη, που από κεκτημένη ταχύτητα δεν έχει ήδη αποχωρήσει για άλλες πολιτικές «πολιτείες». Δεν μπορεί να «σηκωθεί» και ενώ η κυβερνώσα παράταξη καταρρέει υπό το βάρος των σκανδάλων και της πλήρους ανικανότητάς της, το ίδιο το Κίνημα ακολουθεί τον ίδιο δρόμο καθόδου, χωρίς σημάδια στοιχειώδους ανάκαμψης.
Φυσικά, για μια κοινωνία που έχει συνηθίσει σε ονόματα και σύμβολα, που για να παραστεί σε μια συγκέντρωση θέλει το «βαρύ» όνομα, αυτό που αναμένεται να συμβεί, θα είναι ένα ισχυρότατο σοκ! Όμως, τι άλλο από σοκ μπορεί να ανατρέψει μια κατάσταση κινούμενης άμμου, που τραβά τα δυο κόμματα εξουσίας προς τα κάτω; Και αν ο Γιώργος Παπανδρέου, μια φυσιογνωμία εξαιρετικά ελκυστική για την κοινωνία, εξακολουθεί να πείθει τον κόσμο της Δημοκρατικής Παράταξης, μήπως οφείλει να πράξει το ίδιο και με την αλλαγή προσώπων του Κινήματος, που προκαλούν το κοινό αίσθημα;
Ο δρόμος είναι δύσκολος, γιατί το «βαθύ πράσινο κράτος» των συνδικαλιστών και άλλων βαρόνων, βαρονέτων κλπ, δεν πρόκειται να καταθέσει τα «όπλα». Και αν η διαγραφή του Βενιζέλου και των εξαπτέρυγών του καθίσταται επιτακτική, η παραμονή των υπολοίπων είναι εξίσου επιζήμια. Η πρόκληση είναι μεγάλη, το εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο και επικίνδυνο. Όμως, μια βόλτα στις ΝΟΕΣ, ίσως πείσει και τον πλέον δύσπιστο πως με παλιά υλικά δεν χτίζονται νέα σπίτια. Και το νέο σπίτι θέλει γερά θεμέλια… Το μεγάλο στοίχημα είναι αυτό. Η επανίδρυση. Η ανάγκη της συγκρότησης μια ισχυρής Δημοκρατικής Παράταξης, που να ΘΕΛΕΙ και να ΜΠΟΡΕΙ να πείσει και τον πλέον δύσπιστο ότι αποτελεί τη μόνη διέξοδο στα σημερινά αδιέξοδα της χώρας. Επιμένω πως σε αυτό το εγχείρημα θα υπάρξουν απώλειες. Αλλά και η σημερινή στασιμότητα, εξυπηρετεί σε κάτι; Μήπως ρίχνει νερό στο μύλο της δεξιάς, που παραμένει στην εξουσία, γαντζωμένη στην άκρη του γκρεμού της; Και είναι προτιμότερο να διασπαστούν οι υπάρχουσες δυνάμεις από το να αναγεννηθεί η Δημοκρατική Παράταξη, όπως είχαν πράξει ο παππούς Γεώργιος Παπανδρέου και ο πατέρας Ανδρέας Παπανδρέου;
Οι ρήξεις και οι ανατροπές πρέπει να είναι συνεχείς, για να έχεις τη λέξη «Κίνημα» μέσα σου. Εάν το πιστεύουμε, ας το τολμήσουμε. Και ας μη λησμονούμε, πως ο «Τολμών Νικά»!
Γιάννης Γ. Αγγέλου
Θέλει ένα «άλλο» Κίνημα, που να μην προκαλεί αποστροφή στον πολίτη. Η αντίληψη ότι το ΠΑΣΟΚ έχει καταναλώσει ΠΛΗΡΩΣ τα καύσιμά του, έχει καταστεί αντιληπτό και από τον πλέον άνου. Συνεπώς, διερευνώντας τις κοινωνικές προθέσεις και πάντοτε με γνώμονα πώς θα συσπειρώσει στο μέγιστο βαθμό τη βάση της Δημοκρατικής Παράταξης, προχωρεί με σταθερά βήματα στην αλλαγή. Μια αλλαγή, που θα συμπαρασύρει σύμβολα, ονόματα, πρακτικές και απαραίτητα πρόσωπα και περασμένες πολιτικές.
Είναι γεγονός πως η παρούσα κατάσταση στο κόμμα της μείζονος Αντιπολίτευσης, σε τίποτα δε θυμίζει υγεία και σφριγηλότητα. Κυρίως, όμως, δεν αποπνέει αίσθημα εμπιστοσύνης και ασφάλειας στον πολίτη, που από κεκτημένη ταχύτητα δεν έχει ήδη αποχωρήσει για άλλες πολιτικές «πολιτείες». Δεν μπορεί να «σηκωθεί» και ενώ η κυβερνώσα παράταξη καταρρέει υπό το βάρος των σκανδάλων και της πλήρους ανικανότητάς της, το ίδιο το Κίνημα ακολουθεί τον ίδιο δρόμο καθόδου, χωρίς σημάδια στοιχειώδους ανάκαμψης.
Φυσικά, για μια κοινωνία που έχει συνηθίσει σε ονόματα και σύμβολα, που για να παραστεί σε μια συγκέντρωση θέλει το «βαρύ» όνομα, αυτό που αναμένεται να συμβεί, θα είναι ένα ισχυρότατο σοκ! Όμως, τι άλλο από σοκ μπορεί να ανατρέψει μια κατάσταση κινούμενης άμμου, που τραβά τα δυο κόμματα εξουσίας προς τα κάτω; Και αν ο Γιώργος Παπανδρέου, μια φυσιογνωμία εξαιρετικά ελκυστική για την κοινωνία, εξακολουθεί να πείθει τον κόσμο της Δημοκρατικής Παράταξης, μήπως οφείλει να πράξει το ίδιο και με την αλλαγή προσώπων του Κινήματος, που προκαλούν το κοινό αίσθημα;
Ο δρόμος είναι δύσκολος, γιατί το «βαθύ πράσινο κράτος» των συνδικαλιστών και άλλων βαρόνων, βαρονέτων κλπ, δεν πρόκειται να καταθέσει τα «όπλα». Και αν η διαγραφή του Βενιζέλου και των εξαπτέρυγών του καθίσταται επιτακτική, η παραμονή των υπολοίπων είναι εξίσου επιζήμια. Η πρόκληση είναι μεγάλη, το εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο και επικίνδυνο. Όμως, μια βόλτα στις ΝΟΕΣ, ίσως πείσει και τον πλέον δύσπιστο πως με παλιά υλικά δεν χτίζονται νέα σπίτια. Και το νέο σπίτι θέλει γερά θεμέλια… Το μεγάλο στοίχημα είναι αυτό. Η επανίδρυση. Η ανάγκη της συγκρότησης μια ισχυρής Δημοκρατικής Παράταξης, που να ΘΕΛΕΙ και να ΜΠΟΡΕΙ να πείσει και τον πλέον δύσπιστο ότι αποτελεί τη μόνη διέξοδο στα σημερινά αδιέξοδα της χώρας. Επιμένω πως σε αυτό το εγχείρημα θα υπάρξουν απώλειες. Αλλά και η σημερινή στασιμότητα, εξυπηρετεί σε κάτι; Μήπως ρίχνει νερό στο μύλο της δεξιάς, που παραμένει στην εξουσία, γαντζωμένη στην άκρη του γκρεμού της; Και είναι προτιμότερο να διασπαστούν οι υπάρχουσες δυνάμεις από το να αναγεννηθεί η Δημοκρατική Παράταξη, όπως είχαν πράξει ο παππούς Γεώργιος Παπανδρέου και ο πατέρας Ανδρέας Παπανδρέου;
Οι ρήξεις και οι ανατροπές πρέπει να είναι συνεχείς, για να έχεις τη λέξη «Κίνημα» μέσα σου. Εάν το πιστεύουμε, ας το τολμήσουμε. Και ας μη λησμονούμε, πως ο «Τολμών Νικά»!
Γιάννης Γ. Αγγέλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου