Είναι φορές που δεν είναι εύκολο να καταλάβεις το «γιατί». Το ψάχνεις αλλά δεν φτάνεις κάπου. Και το «γιατί» μένει αναπάντητο… Χτες, 28 χρόνια πριν, άλλο ένα «γιατί» έμεινε αναπάντητο. Ήταν 7 του Φλεβάρη του 1980, όταν μαθαίνοντας την είδηση, παγώσαμε…
Είχε «φύγει» ο Νίκος Ξυλούρης, μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο… Ήμουν μαθητής της Γ΄ Λυκείου. Αποφασίσαμε την επόμενη μέρα να παραστούμε στην κηδεία του μεγάλου μας φίλου. Σάββατο πρωί θα γινόταν ο αποχαιρετισμός… Τότε και τα Σάββατα πηγαίναμε στο σχολείο.
Πήραμε λουλούδια και τραγουδώντας φτάσαμε στο Α΄ Νεκροταφείο. Μια μικρή πορεία στη μνήμη ενός διαφορετικού ανθρώπου. Στο εκκλησάκι που βρισκόταν η σωρός του, δεν έπεφτε καρφίτσα. Κρητικοί με βράκες και μαντίλες στέκονταν παντού. Και η γυναίκα του στο πλευρό του…
Όλα έγιναν γρήγορα. Το μόνο που θυμάμαι καλά, ήταν ότι πέρασα και τον κύτταξα, καθώς με τη μαντίλα του κοιμόταν. Προσκύνησα και βγήκα προς τα έξω. Η συνέχεια ήταν περίεργη. Αδειάζοντας η εκκλησία, πήραν τη σωρό του για να τη μεταφέρουν. Ξαφνικά, μέσα στα πολλά σπρωξίματα, βρέθηκα να κρατώ τη σωρό. Έπιασα σφιχτά τη γωνία και προχώρησα! Ποτέ μου από τότε δεν το εξήγησα. Ένιωθα, όμως, τόσο όμορφα, που η τύχη μου έδινε το δικαίωμα να βρίσκομαι κοντά σε αυτό το μεγάλο άνθρωπο, την ύστατη στιγμή του μεγάλου αποχαιρετισμού.
Όλος ο κόσμος έκλαιγε και τραγουδούσε ριζίτικα. Όλο το Νεκροταφείο έσκυβε και αποχαιρετούσε έναν μεγάλο τραγουδιστή, έναν μεγάλο καλλιτέχνη, έναν υπέροχο άνθρωπο. Και πάνω από όλα, έναν γνήσιο Δημοκράτη, που στάθηκε στο πλευρό των παιδιών της εξέγερσης του Πολυτεχνείου… Παντού παρών στα δίσεκτα χρόνια της δικτατορίας. Η φωνή του γέμιζε κουράγιο και έδιωχνε τα σύννεφα της σκλαβιάς , έστω και προσωρινά. Και εκείνη τη μέρα, 7 χρόνια από την εξέγερση της Νομικής, έφευγε για πάντα. Ίσως γιατί ένιωθε πως αν και τόσο νέος το χρέος του το είχε κάνει…
8/2/1980 – 8/2/2008… Πέρασαν 28 χρόνια και οι τότε έφηβοι γίναμε άντρες, γίναμε οικογενειάρχες, αποκτήσαμε παιδιά… Μα πάντα στην ψυχή μου θα θυμάμαι το λυράρη από το «Μεγάλο μας Τσίρκο», τον άνθρωπο που ένα πρωινό στην Πλάκα, καθώς ψάχναμε αίθουσα για εκδήλωση, βγήκε από το καμαρίνι του, μας κέρασε καφέδες και μας έδωσε την αίθουσα, σχεδόν τσάμπα… Το χαμόγελό του, η λεβεντιά του, η ανθρωπιά του….
Συγνώμη για την αναδρομή, απλά είναι χρέος μας να μαθαίνουν οι νεώτεροι για κάποιους τόσο μεγάλους Έλληνες. Και να μη λησμονούμε πως το «τώρα» το χρωστάμε στο όχι και τόσο μακρινό «τότε»…
Γιάννης Γ. Αγγέλου
Είχε «φύγει» ο Νίκος Ξυλούρης, μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο… Ήμουν μαθητής της Γ΄ Λυκείου. Αποφασίσαμε την επόμενη μέρα να παραστούμε στην κηδεία του μεγάλου μας φίλου. Σάββατο πρωί θα γινόταν ο αποχαιρετισμός… Τότε και τα Σάββατα πηγαίναμε στο σχολείο.
Πήραμε λουλούδια και τραγουδώντας φτάσαμε στο Α΄ Νεκροταφείο. Μια μικρή πορεία στη μνήμη ενός διαφορετικού ανθρώπου. Στο εκκλησάκι που βρισκόταν η σωρός του, δεν έπεφτε καρφίτσα. Κρητικοί με βράκες και μαντίλες στέκονταν παντού. Και η γυναίκα του στο πλευρό του…
Όλα έγιναν γρήγορα. Το μόνο που θυμάμαι καλά, ήταν ότι πέρασα και τον κύτταξα, καθώς με τη μαντίλα του κοιμόταν. Προσκύνησα και βγήκα προς τα έξω. Η συνέχεια ήταν περίεργη. Αδειάζοντας η εκκλησία, πήραν τη σωρό του για να τη μεταφέρουν. Ξαφνικά, μέσα στα πολλά σπρωξίματα, βρέθηκα να κρατώ τη σωρό. Έπιασα σφιχτά τη γωνία και προχώρησα! Ποτέ μου από τότε δεν το εξήγησα. Ένιωθα, όμως, τόσο όμορφα, που η τύχη μου έδινε το δικαίωμα να βρίσκομαι κοντά σε αυτό το μεγάλο άνθρωπο, την ύστατη στιγμή του μεγάλου αποχαιρετισμού.
Όλος ο κόσμος έκλαιγε και τραγουδούσε ριζίτικα. Όλο το Νεκροταφείο έσκυβε και αποχαιρετούσε έναν μεγάλο τραγουδιστή, έναν μεγάλο καλλιτέχνη, έναν υπέροχο άνθρωπο. Και πάνω από όλα, έναν γνήσιο Δημοκράτη, που στάθηκε στο πλευρό των παιδιών της εξέγερσης του Πολυτεχνείου… Παντού παρών στα δίσεκτα χρόνια της δικτατορίας. Η φωνή του γέμιζε κουράγιο και έδιωχνε τα σύννεφα της σκλαβιάς , έστω και προσωρινά. Και εκείνη τη μέρα, 7 χρόνια από την εξέγερση της Νομικής, έφευγε για πάντα. Ίσως γιατί ένιωθε πως αν και τόσο νέος το χρέος του το είχε κάνει…
8/2/1980 – 8/2/2008… Πέρασαν 28 χρόνια και οι τότε έφηβοι γίναμε άντρες, γίναμε οικογενειάρχες, αποκτήσαμε παιδιά… Μα πάντα στην ψυχή μου θα θυμάμαι το λυράρη από το «Μεγάλο μας Τσίρκο», τον άνθρωπο που ένα πρωινό στην Πλάκα, καθώς ψάχναμε αίθουσα για εκδήλωση, βγήκε από το καμαρίνι του, μας κέρασε καφέδες και μας έδωσε την αίθουσα, σχεδόν τσάμπα… Το χαμόγελό του, η λεβεντιά του, η ανθρωπιά του….
Συγνώμη για την αναδρομή, απλά είναι χρέος μας να μαθαίνουν οι νεώτεροι για κάποιους τόσο μεγάλους Έλληνες. Και να μη λησμονούμε πως το «τώρα» το χρωστάμε στο όχι και τόσο μακρινό «τότε»…
Γιάννης Γ. Αγγέλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου